ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΝ Η ΣΥΓΚΟΜΙΔΗ

      Της Κυρίας που ποντίζει 
      τις επιθυμίες μου 
      στην άβυθο     
      θάλασσα του κορμιού της.



Κι αν
εγκαταλείπεις
τώρα
το εσώτατο

Επειδή ορμητικά
πλημμύρισε
ρανίδες
φωτός

Τόσα χρόνια
αύτανδρων
βυθίσεων
δε σε δίδαξαν;

Δε σκέφτηκες
τι κέρδισες
πλην
των αποστάσεων
τη συγκομιδή;

Κι αν σε μάλωναν
που πέρναγες
τα δάχτυλα
στα μαλλιά σου

είναι που τάραζες
τον ύπνο τους

Οι πνιγμένοι

Έτσι
ατιμώρητα

είχες μάθει
να σκορπίζεις

παραπλανήσεις
επιστροφής

στους εξόριστους

του βυθού σου.

© Γιάννης Τόλιας

[Το ποίημα εδώ]