Κάποτε...

Το αίμα στα ρούχα μου
Ήταν όπως η σκόνη
Που αφήνει η πεταλούδα
Καθώς γλιστράει απ’ το χέρι
Ή ίσως το φτερό που ξεκολλά
Απ’ το δέρμα του καναρινιού
Πάνω στη λαχτάρα της ελευθερίας
Μόνο που εγώ, έπρεπε
Να βρω ένα τρόπο να το καθαρίσω
Γιατί με περίμενε κόσμος στο σαλόνι
Με απαθή βλέμματα και καθαρά ρούχα.

© Βασίλης - outcast poetry

[Το ποίημα εδώ]