έως θανάτου

Η στρατιά των λέξεων
σήμανε σιωπητήριο
Στα νεκροκρέβατα της μνήμης
τώρα αναπαύεται

Όσα ήσαν
όσα χάθηκαν
σαβανώνονται

Εκκρούω
το ε του Έρωτα
το άλφα της Αγάπης

Η γεύση που απόμεινε
δηλητήριο του νου

Το κόστος των πράξεων
απροσδιόριστο
βάρος η συνέχεια
δυσβάσταχτο
Βάρος όλα
ως και η ζωή
η επιμένουσα

Αναδεύονται επιταγές
και κελεύσματα
-Τις εί;
Ποιος ταράσσει τον βαθύ μου ύπνο;
Από όλα είμαι απούσα
από όλα απέρχομαι

Στα τραύματά μου
υπέκυψα

Υστάτη πράξις
χρωστούμενη στην
νέα τάξη των πραγμάτων
Πυροβολώ
τις ελπίδες μία προς μία
Τις εκτελώ
Μην με βρουν ανύποπτο θύμα
Μήπως με υπνωτίσουν
ξανά

Το επιδιωκόμενον
η αφασία
Νοός ακινησία
σε κώμα
διαρκές

Και ω, να επιτέλους
η σιγή
η ατσαλάκωτη Σιγή
ως νέα ένοικος
των εγκεφαλικών κυττάρων
εγκαθίσταται

Επιβεβλημένη
Σαν το κενό που βουίζει στο μυαλό
αμέσως μετά
την πρόσκρουση

το εφιαλτικό κενό
του τετέλεσθαι

Εκκενώνω τον χώρο
και παραδίδω τα πάντα
πλέον

Νεκρώνομαι
κι από τις αναμνήσεις μου
ακόμα


καθώς κρυώνω

Κρυώνω έως θανάτου




© Ignis - Εσώτερα Ενδότερα

[Το ποίημα εδώ]