Αλλόκοτα φεγγάρια

Ι.

Εκείνη τη νύχτα
που δεν υπήρχε στάλα φεγγάρι
να κρατηθείς
έσταξε το σκοτάδι εγκαύματα

Γύρω η μαύρη γη ν' ανατριχιάζει με το πάτημα
κι ύστερα πέτρες που μετατοπίζανε τον ήχο
κι ύστερα φόβος και σιωπή
κι εγώ να κρυώνω βυθισμένη
σε τόσες καταχνιές

Κρυώνεις κι εσύ
πηχτό Σκοτάδι, φώναξα
που στάλαξες την αγωνία στη φωνή;


Κρυώνεις κι εσύ Άγγελε θανατερέ
που στάλαξες μια θλίψη
κι ανατριχιάζει η ψυχή;


Εκείνη τη νύχτα
όλο πάθος ούρλιαξα:
νύχτα, νύχτα, νύχτα
μήτε λουλούδι για νεκρό
ξανά δεν σου χαρίζω.......


© Κατερίνα Κατσίρη
(ΖΟΖΕΤ Αθώο Μαύρο)
[Το ποίημα εδώ]