Η βλάστηση Των Χειλιών

Γιατί τρέμεις πλάσμα;
αναγερτός
σπάνια πλέκω έντιμες λέξεις
και παίρνει να χαράζει ένα άφατο πρωινό επαίτης ίριδας
Εκάτη που ορίζεις τα έγκατα χρόνια
με τα υψωμένα μπράτσα
άπατρις κτώμαι τη βλάστηση των χειλιών

πριν ξημερώσει από τον άμβωνα με τις μεγάλες πέτρες
ο Έλενος στρατεύει ένα πουλί
άσαρκο μελλούμενο
να σφίγγει τις εκτάσεις και τα θάματα
σαν καημός - εξομολόγηση θνητών
δεν έχει άλλο βάρος
παρά της λαιμητόμου
σταγόνες που γυαλίζουν εκτεταμένη ελπίδα
του σφαδάζω δυο τριαντάφυλλα σιγής
άλικη ορμή του ρίγους

τα πρώτα ανασαλέματα
αμφίαλος ύπνος
με τα κλεμμένα άσπρα Άβδηρα δάχτυλα
και τον αυλό ηδονή
Αγλαοφήμη αδράχνει τον σκοπό

μπορεί και η ανατριχίλα να έχει φως
κι έτσι κοιμάμαι ελεύθερη αποστήθιση
ορίζοντες και άμυνες δεν έχει η νύχτα

ακούς τον ορθοστάτη σφυγμό;

© Ελένη Νανοπούλου

[Το ποίημα εδώ]