Μόνο τις προεκτάσεις απ’ τα λόγια

Δεν θέλω να ονειρευτώ. Δεν θέλω μέσα στον ύπνο
κάθε τόσο να μπαίνω γυμνή και να θυμάμαι τον τόπο
των παιδικών μου χρόνων
κάθε τόσο να θυμάμαι έναν άνθρωπο
ένα παιδί
ή τη μάνα τριγυρισμένη απ' τους φράχτες του σπιτιού
να γελά μαζεύοντας από τα περιστέρια φτερουγίσματα
Και τις μέλισσες που πετούσαν παραληρώντας
και δάγκωναν σφιχτά τα δάχτυλά της
να τις ζωντανεύει στη γλώσσα της κρυστάλλινες, χρυσές
Δε θέλω να ονειρευτώ τ' όνομα του κοριτσιού
στο χωριό με την εκκλησία πέτρινη στην ανηφόρα
και τις καμπάνες που φωλιάζουν σ' όλα τα ξωκλήσια
Θεέ μου, σάμπως να στάθηκε αίμα από χιόνι στις φλέβες μου
και το μοναδικό κομμάτι πορφυρό
οι προεκτάσεις που τρέχουνε τα λόγια μου
Κι εγώ, που δε μπορώ να τα κρατήσω
δροσερά, στον ύπνο που ζεσταίνομαι
Δεν θέλω να ονειρευτώ. Όλα τα όνειρα
ορθάνοιχτα του αίματος

© ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΤΣΙΡΗ

[Το ποίημα εδώ]