ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Κύριε Ιησού Χριστέ Θεού Υιέ
Σου ζήτησα μια ορχήστρα να συνοδεύω
όλες τις συλλαβές που βγαίνουν από μέσα μου
με τη ζέστα του φρεσκοπαιγμένου βιολιού
όταν ο ήλιος ανεβάζει πυρετό μέσα στα άνθη
όταν η έξαρση της Άνοιξης με χτυπά
σαν αλλεργία της λήθης
κι Εσύ τι μου Δίνεις; Μια βεντάλια.
Μα κι αν εγώ Σου κάνω το χατίρι
και ρεύματα δημιουργήσω πάνω απ’ τον ιδρώτα μου
Νομίζεις πως για μια στιγμή
Κύριε Ιησού Χριστέ Θεού Υιέ
που με Ελέησες με τον συμβιωτικό
ελαιόβιο της ποίησης κορμό
θα πάψει της αποστολής μου η εφίδρωση;
Μόνο με έναν τρόπο, Κύριε, θα στεγνώσω
αν πράγματι η θυσία μου άλλη δεν μπορεί
να είναι από αυτή- μόνο με έναν τρόπο.
Αν η βεντάλια Σου πνεύσει ανέμους
τους στίχους μακριά από το σώμα μου
στα πέρατα του κόσμου
τότε Σου το υπόσχομαι: θα αφυδατωθώ
ανάμεσα στις σελίδες των βιβλίων μου
ρόδο θα γίνω να κοσμεί το αντίτυπο
της γυναίκας που με αγάπησε πολύ.

Του έρωτα θ’ απομείνω
          δεινός σελιδοδείκτης.



© ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Γ. ΜΟΥΖΑΚΗΣ

[Το ποίημα εδώ]