ΚΕΚΙΒΔΗΛΕΥΤΑΙ

Δυστυχώς ήσουν ισουργός του έαρος
κι όλο νυκτέρευες σιμά μου ως περιάνθιο κέστρου

Η εκλεκτή παυσίλυπος, η θύμησή σου,
πλέον μία μητρορραγία της ωραιότητος γύρω μου,
και λάμνει το αίμα αντί η στερνή αχτίδα του ηλίου , κατά τη δείλη
και πια τα ερεμνά πέπλα της νυκτός , σαν προοίμιον άχθους
διαλαλούν έναν ερχομό σου, κήδειο

Στο σώμα , λακίσματα , ασυναίσθητα προκαλώντας
ως να χάραζα τον απόηχο του ονόματός σου με μιαν ακίδαν εκατοφύλλου
νιώθω να ρέει όλο το αίμα μου ροδόνερο
κι αρωματίζεται η νεκρότης μου, με διακριτικότητα μύρου

Η ποίησις μία Σταύρωση σαν αυτοχειρία , με ωθεί
να επιδεικνύω , θηλυκός Νυμφίος , τα σχίσματά μου
μα εσύ φεύγοντας , τόσο μου στέρησες την ανδρική γραφή
διδάξας πως από τον Έρωτα ποτέ μου δε λυτρώθηκα


© Αγγελική Κορρέ

[Το ποίημα εδώ]