Δεν θυμάμαι...

Δεν θυμάμαι τον χρόνο
που στα βράχια σου χτύπαγα
σαν μαζί μου μοιράστηκες
το αντίο
μια απουσία που πόναγε
στον καιρό της ανάγκης
κι ας άφηνες πετραδάκια
ν' ακολουθώ
αλήθειες μικρές
μαχαιριές που τρυπούν
ευωδιές κι αρώματα πρωινού.
Το παραμιλητό, εισιτήριο
που δεν εξαργυρώθηκε
παλιό φεγγάρι που έσβησε
με θυσίες κι αιτίες
που δεν ομολογήθηκαν ποτέ
μόνον τα δάκρυα που έπεσαν
κίτρινα σημάδια σε χαρτί
ζωγράφισαν σελίδα παλιά
στον Ιορδάνη να ξεπλύνει
αμαρτίας σκιά
ο έρωτας δεν ήταν για μας.

© Σοφία Στρέζου

[Το ποίημα εδώ]