Merlot



Με Ένα ποτήρι κόκκινο αίμα
Δοκίμασα απόψε
Να ταξιδέψω
Εις Υγείαν!
Με τόσο κρυμμένο Ήλιο
Με τόσα όνειρα σφιχτά δεμένα
Μέσα τη θεία ζύμωση
Με ένα φεγγάρι αχνό
Ντυμένο με ομίχλη και λήθη
οι Αφές του Ανέμου
Πάνω στην πηγή,
την πηγή που την έκανα δική μου μοίρα
Φιλί, ακουμπούν χωρίς να αγγίζουν
Μόνο νοιώθουν
Και τα χείλη δίψα στυφή
Κι οι στεναγμοί να αγγίζουν το σώμα
ανήμποροι να το κινήσουν
γράφω ξανά!
Τι να ονειρευτώ;
Που τα’ χω ζήσει όλα;
Μέσα σε μια ταχύτητα
σφοδρή κι ακατάπαυστη;
Τι παλμική μαρμαρυγή
να αντέξει η φλέβα;
Έτσι που πάλλεται το είναι
Σε απόλυτο συντονισμό με τη θύελλα
και την καταιγίδα;
Και τι πάθος να αντέξει μια Ένωση Ομοίων;
................................................................................................
Μυστική δίοδος
Ανάχωμα μοναξιάς
Τραγούδι σιγανό, αποκομμένο
Ήχος γλυκός, που στη μεμβράνη της ψυχής διαχέεται
Τέντωσε την πίκρα κι άπλωσε την
Να αφήσει ίχνος, από το λυγερό κορμί της, η θλίψη
Και να φύγει
…………………………………………………………………..


Καλημέρα στο αηδόνι που κελαηδά
Στη καταπράσινη μουριά που απέναντι φουντώνει
Στο χελιδόνι που έπιασε νωρίς-νωρίς δουλειά
Και στην αθόρυβη ομίχλη που σκεπάζει το μπαλκόνι

Καλημέρα στις ζευγαρωτές τις βυσσινιές
που σφύζουν από βουητό μελίσσι
και στο ζευγάρι που φιλιά
πιστώνει από το χθεσινό μεθύσι

Ξύπνησα και τριγύρω μου κανείς…
Να πω ψέμα; πως δεν σ’ έψαξα
Σ’ έψαξα… παντού
Κι είχες αφήσει Άστρο, κιτρινισμένο Υστερόγραφο
Που κείνη την ώρα όμως έδυε να φύγει
Και μήτε σκιά, μήτε σταγόνα πάχνης ψύχρα βρήκα

Μια βιαστική έκανα ευχή, εκπρόθεσμη αντίσταση
Μα η Πούλια μου’ είπε πως ήδη ήτανε αργά!!
Και το φεγγάρι απ’ ώρα είχε πια δύσει.
Κι ο Ήλιος Αργούσε ακόμα…
Κι έτσι η ευχή μου κρεμάστηκε στον ουρανό ερημιά
Ανάμεσα στο λυκόφως, σαν ξωτικό να τριγυρνά
Αύριο; Είπα… Αύριο;
Και έδεσα το ματωμένο χέρι μου,
με νωπή την ξυραφιά του χτες
Με αυτόν τον ψεύτικο επίδεσμο…
που’ είχες παραπετάξει νύχτες πριν…
………………………………………………………..
Και το Αύριο να αιμορραγεί
Ένα κατακόκκινο Ξημέρωμα

© non mollare mai

[Το ποίημα εδώ]