Καλοκαιρινή μπόρα

Με κεραυνούς καλοκαιρινής μπόρας,
με το ρεύμα κομμένο μες στη νύχτα,
με τη φαντασία αντί για μάτια
στην επόμενη αστραπή θα σε κοιτάξω
-νιώθω να ξετυλίγεις το κορμί σου-
να δω πόσες εικόνες θα προλάβω
να μαζέψω.

Σωπαίνεις λες και σε πρόσταξε
το απόλυτο σκοτάδι να το σέβεσαι.
Κλείνεις τα μάτια,
κομμάτια νύχτας βυθίζεις στο κορμί σου,
σφίγγεις στις χούφτες το υγρό σεντόνι σου,
μυρίζεις την ερωτική καταιγίδα.

Ύστερα, ίσως κολλήσεις
τα στήθη σου στο κρύο τζάμι
-χωρίς φως κανένας απ’ τους γείτονες
δε θα τύχει να σε δει-
του κορμιού σου τ’ αποτύπωμα
θα το διαβάσουν μονάχα οι αστραπές.



© Θοδωρής Βοριάς

[το ποίημα, εδώ]