Καλύτερα λίγα;

στην Ignis



Πέφτουνε άδεια όστρακα τα λόγια
σε αστραπής λαβωματιά και παίρνουνε
τη θέση σου - να μη φανεί
της απουσίας το κενό
του πόνου το ολόγραμμα κι η πίκρα
και κρύο σώμα ένα πιάνο χάσκει
στην ομίχλη των στίξεων
τήξεων αναβαλλόμενων στην τύρβη
όπως τα κόκκαλα ασπρόμαυρα βουβά
οι λύπες κι οι χαρές που σου 'χω δώσει
οικείος ρυθμός τον έχασα και ξέχασα
τον χτύπο χτύπημα
καπνός απ' την ανάσα της ψυχής σου
μια σιγανή αναπνοή στον άφιλτρο αέρα
για μια στιγμή γνωρίζω μόνο ό,τι δεν έζησα
χειροκροτούν οι λάμψεις άηχη χαρά
κλείνω τα μάτια σε παλιό σεντούκι
για τις μέλλουσες εκπλήξεις τις απτόητες
και μακριά η χρυσή ακτή ο θησαυρός
των ήσυχων πραγμάτων - πού να τρέχεις...

Εκεί που παίζουμε πολλές φορές
στο όνειρό σου, μου ψιθύρισες.


© sea & sky