ΟΥΡΑΝΟΚΑΤΕΒΑΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.

4.

Έτσι όπως συντάσσεται κι ο λόγος
Καμιά φορά.
Και εκρήγνυται με τα νοήματά του.

Περπατά πάνω στην πιο αφράτη γη ενός φανταστικού
Γραμματικού δικού σου κρατιδίου

Και αυθαιρετεί κρατώντας
Πιο μουσικό δικαίωμα απ’ ότι έχει κι ο μαέστρος
Αυτός εδώ της νυχτογεννημένης
Πικρής, μοναχικής
Ποίησης!

Μαθαίνεις από κει που και το λάθος σέβεται τον εαυτό του
Και ξεκλειδώνει το μυαλό και σου ανοίγει ορίζοντες
Αέναων περιπλανήσεων.

Και μόνον η πατρίδα που πικραίνει ολοένα
Έχει έναν τρόπο μέσα σου να σε πονά.

Τα πρωινά, χάριν του ήλιου,
Ιερατικό το φως ανέρχεται στα σκαλοπάτια της ημέρας!

Πίνεις νερό που δεν σου ξεδιψάει την αγρύπνια
Αγγίζεις τα αγάλματα
Είσαι
Σ’ εκείνο το μοιραίο θυσιαστήριο που με τις λέξεις
Βαφτίζεται στο φως που γύρω σου πλαταίνει
Και νικά!

28.6.2008

© Στρατής Παρέλης

[Το ποίημα εδώ]