Λυπάμαι που δεν έχω να αφηγηθώ όμορφες ιστορίες
για εραστές που πεθαίνουν από αγάπη,
για ευτυχισμένους ανθρώπους
που ζήσαν καλά κι εμείς καλύτερα,
για την αγάπη που νικάει το χρήμα,
για όνειρα που γίνονται πραγματικότητα,
για τη χώρα της αιώνιας χαράς
Οι στίχοι μου μοιάζουν με επιθανάτιο
ρόγχο,
με την κραυγή που βγάζει κάποιος
όταν στρίβουν ένα μαχαίρι στην πληγή του,
με τον πιο σκοτεινό εφιάλτη που μπορείτε να φανταστείτε,
με το βλέμμα που έχουν οι μελλοθάνατοι,
με το παράπονο όσων δεν έζησαν,
με τα χιλιάδες όχι και γιατί
που βασανίζουν τις ψυχές,
με το πλοίο που δεν θα ‘ρθει ποτέ,
με τη θάλασσα που είναι πάντα φουρτουνιασμένη,
με το έρημο νησί που δεν υπάρχει στον χάρτη
με την κραυγή που βγάζει κάποιος
όταν στρίβουν ένα μαχαίρι στην πληγή του,
με τον πιο σκοτεινό εφιάλτη που μπορείτε να φανταστείτε,
με το βλέμμα που έχουν οι μελλοθάνατοι,
με το παράπονο όσων δεν έζησαν,
με τα χιλιάδες όχι και γιατί
που βασανίζουν τις ψυχές,
με το πλοίο που δεν θα ‘ρθει ποτέ,
με τη θάλασσα που είναι πάντα φουρτουνιασμένη,
με το έρημο νησί που δεν υπάρχει στον χάρτη
