Η Λέξη

Καμπάνα σε ήσυχο τοπίο
η ερημία της άνθισε καμπανούλα
αγρολούλουδη μορφή σχεδόν
άυλου ονείρου σκάβουν οι ρίζες
σκάβουνε ως τον ουράνιο πυθμένα
μαζικά διορίζονται Πελασγοί
στη βάπτιση του θαλασσόχορτου
πουλιά με ανθρώπινη φωνή κεντούνε
αστερίες - οι αιθέρες
λυγίζουν κλαίουσες ιτιές
από τις ευωδίες των άστρων
και μαρτυρούν στον ταπεινό τα ένοχα
μυστικά των αιώνων.

Κρεμιέται στη μυρτιά το ρολόι του Κόσμου
το σύμπαν με νότιες υποσχέσεις
ως το πρωί θα μεγαλώσει η σκάλα
του ουρανού παλίρροια ψυχή.

Πετάς χωρίς φτερά και φτάνεις
όστρακα μνήμες μπροστά στα πόδια σου
κλειστά
- μόνο μια λέξη ποίημα
έχεις στην τσέπη σαν κοφτερό
γυαλί μα που δεν βρίσκει φλέβα -
εις μάτην πάλι στον μελίρρυτο
γκρεμό σου κατρακυλάω
βοτσαλάκι με τις ρίζες μου.

Ό,τι χάνεται σού ανήκει για πάντα
κι εγώ ακολουθώ την τακτική των ονείρων˙
για να σου λείπω.




© Sea & Sky
[το ποίημα, εδώ ]