Τρέχουν συνεχώς δάκρια, πέφτουν μες στο
πηγάδι που μ’ άνοιξε η γέννησή μου.
Γέμισα λέπια αδερφέ. Κουλουριασμένη στο
κρύο. Ούτε μια κουβέρτα. Σαν σκυλί, με κλωτσούν
οι μέρες κι εξαφανίζονται.
Μηδενικά στιγμών και κοχύλια κατειλημμένα από φόβο,
βρέχει με ελάχιστες διακοπές.
Μην έχεις έγνοια.
Πάνω από το κουφάρι μου θα τραγουδάει ο αέρας
ότι ως θανάτου κράτησα.
© ΗΛΙΟΔΕΝΤΡΟΝ
[το ποίημα εδώ]
