ΧΡΩΜΑ ΑΚΑΚΙΑΣ

Ταξιδεύοντας προς τις πληγές
προς την πηγή των πληγών
ποιο αστέρι με τη βροχή του
δρόμος φωνής μέσα από τ αστέρια
μέσα από το χρόνο
με τέμπο αστεριών
καημό ζωής ταξιδεύει
σπαράγματα και φολίδες
από αρχαίο μάρμαρο
Κυρτή σαν Γη σάρκα
καμπύλη σε καθρεφτίζει
χέρι θωπείας σε ταξιδεύει
σε λεμονόσχημες κορυφές
η αλόη της σε μεθά

εσωτερικός καθρέπτης
μιλά την κορύφωση του αισθήματος
αισθησιακή γιορτή θάμπος φιλιών
θάμπος ματιών ηδονοχάρμης πυρετός
ο κόσμος τρέμει γλιστρά σαν άβυσσος
Κυρτή σαν Γη σάρκα
καμπύλη σε καθρεφτίζει
κυρτόκοιλος ίλιγγος άλγος
σε ρυθμό απολιθωμένης φωτιάς

Σου χαρίζω κοριτσάκι ένα ματσάκι λόγια
που βάζεις ώρες στα ρολόγια
απ της καρδιάς το δισάκι
Σπαθίζεις ελπίδες φωνήεντα υγρά
κι όλα το ίδιο ανεβοκατεβαίνουν
στη στήλη ετούτη από φώς κι από σκοτάδι
έβενος που κυλάει σε όχθες αχάτη απότομες
Δές καταλάμπει το μαύρο λεπτής πορσελάνης τέχνη φωτιάς
Διαπυρώσεις από σκαφές στο καθημερινό πραγματικό

Λες και οι άγγελοι θα χτυπούσαν
πιο δυνατά τα φτερά τους
από δική μας πτώση:
Συμπτώσεις εικόνων
όσο επιτρέπουν ίχνη στην άμμο
που σβήνει δειλινό κύμα
Βάρκα και συ ένα
φοράς τα πανιά φτερά σου
φυσά ο νοτιάς και σε ανυψώνει
νιώθεις την ταπείνωση των κυμάτων
πάνω στα χαλίκια της παραλίας:
Το μυστικό παραλύει το κενό επιμένει
βότσαλων συναυλία σε ξυπνά
στην αγκαλιά της απεραντοσύνης
Η ερωτική είναι ο θρήνος αυτού του αγγίγματος
μύηση στο μυστήριο των μυστηρίων
ζυγαριά του έρωτα
μυητήριο Ερμή που του δέσανε τα μάτια και λέει:
πατώ πατώ πατώ
το ένα πόδι σταθερό σαν ακίδα
το άλλο σαν το κινούμενο σκέλος διαβήτη
να πιάσει σπίτι αγάπης
τυφλωμένος παντοτινά του έρωτά της

Λαγόνια ερωτικής αβύσσου ερεβώδη
χείλη αγάπης χείλος σκοτεινό
η ταλάντωση ουρανών δεν έχει τελειωμό
το μυστικό παραλύει, το κενό επιμένει,
βότσαλων συναυλία σε ξυπνά
στην αγκαλιά της απεραντοσύνης

-Ποιος είσαι;
-Ο ούτις.

© ΣΧΗΜΑ ΤΕΛΙΚΟ Έκτωρ